*waargebeurd verhaal, doch enigszins aangepast* En zoals alle sprookjes altijd beginnen:

Er was eens…

een prachtig product dat jij gemaakt of gevonden hebt, waar je uitermate trots op bent en wilt gaan verkopen. Je vertelt, eerst wat gematigd, en daarna vol enthousiasme, aan je vrienden, collega’s en familieleden over je plannen, maar merkt tussen de regels door dat ze allemaal hopen dat het gewoon een fase is..

Je vrienden vinden het aandoenlijk, zo’n hobby, je collega’s merken optimistisch op dat het maar goed is dat je nog zo’n fijn salaris hebt, en in een verbaasde toon vraagt je moeder/ vader/ zus: “Ach schat, denk je echt dat je zou kunnen leven door DAT te verkopen?!”

In plaats van uit te barsten in een woedeaanval, haal je diep adem, laat je je vriendelijkste glimlach zien en probeer je uit te leggen dat mensen daadwerkelijk kunnen leven door de verkoop van {vul maar in}. En ondertussen denk je: ik zal je wel eens wat laten zien! HA!

Je spendeert uren aan het nemen van foto’s. Je realiseert je dat je foto’s niet zo mooi zijn zoals je ze in je hoofd hebt: ze zijn te donker of te wazig, en de polka-dot achtergrond waarvan je eerst dacht dat het vrolijk was, leidt afschuwelijk af van je producten. Je leest de handleiding van je camera en leert online een aantal tips over verlichting en macrofotografie. Je besteedt een paar uur aan het hernemen van je foto’s. Gelukkig, ze zijn veel beter dan de eerste partij, vooral nadat je ze urenlang bewerkt hebt.

Dan… Je bijt je op je lip en je zweet een beetje als je het prijskaartje van….. €15,95 op je zelfgemaakte product zet. Ja, ik bedoel inderdaad dat product dat drie uur (!) duurde om te maken, inclusief 2 uur fotobewerking, inclusief productbeschrijving, inclusief aanpassen aan de wensen van de klant, omdat je echt iets wilt verkopen.

Je probeert je productbeschrijvingen niet te opdringerig en verkoperig te laten klinken. Je probeert te schrijven in je eigen unieke klank, want dat is wat ‘iedereen’ zegt dat je moet doen­­ -ook al heb je eigenlijk geen idee wat ze daar nou precies mee bedoelen en je bent al niet zo goed in schrijven-.

Je upload je producten in je webshop … en je wacht … en je wacht. Je controleert je mail elke 3 minuten in de hoop dat iemand één van je items daadwerkelijk heeft gekocht, je checkt je webwinkel om te kijken of die het wel doet.

Dan ga je denken (dit kan na een jaar, na een maand, of na een dag toeslaan): “Misschien ben ik er gewoon niet goed in. Misschien ben ik gek om te denken dat mensen überhaupt mijn spullen zouden willen kopen. Misschien moet ik opgeven.” Dat is het moment dat je zin krijgt in een fles wijn. Om 11 uur ’s ochtends. En hoopt dat niemand vraagt: “Hoe gaat het met dat kleine online webwinkeltje van je?”

Volgende week: het moraal van dit verhaal!

Zelfs als je een uniek product verkoopt, tijdschriftwaardige productfoto’s hebt, en goed geschreven productbeschrijvingen, je MOET nog steeds mensen naar je winkel brengen. Je hebt een marketing plan nodig.

Vond je het een leuk/ nuttig/ herkenbaar verhaal? Like en share! 😀

Gwendoline

Hulp nodig om je prachtige producten aan de man (vrouw) te brengen? Kijk dan snel hier: klant naar groupie challenge!